جلبکها ساده‌ترین موجودات دارای کلرفیل هستند که از تنوع زیادی برخوردار هستند.
در مقایسه با پیکر سبز تمامی گیاهان موجود بیش از ۸۵ درصد فرآیند فتوسنتز را به عهده جلبک هااست.
ویژگی بارز که در جلبک ها نظر انسان را جلب می‌کند رنگ‌های گوناگون آنهاست.
در گذشته، با استفاده از رنگ، جلبکها را به چهار رده تقسیم می کردند. جلبک‌های سبز-آبی ، سبز ، قهوه‌ای و قرمز آن چهار دسته اند.
گونه‌های بسیاری از جلبک ها می‌توانند با انتقال به نقطه ای دیگر باعث بروز کشند قرمز شوند.
در شرایط مناسب محیطی، جلبک های تک سلولی تکثیر یافته ومنجربه شکوفایی جلبکی می شوند.
به شکوفایی جلبک تک سلولی اصطلاحا کشنده قرمز گویند.
در حقیقت شکوفایی جلبکی پدیده افزایش جمعیت فیتوپلانکتون در یک سیستم آبی است.
ممکن است در آب شیرین و همچنین محیط های دریایی اتفاق افتد.
جلبک ها مخاط ژلاتینی قهوه ای ترشح می کند که روی برانشی ماهی‌ها را گرفته و باعث خفگی آنها شده و نیز در اثر رشد زیاد و گستردگی در سطح آب از رسیدن نور و اکسیژن به اعماق دریا جلوگیری می کند.
رشد بالای این جلبک با ویژگی‌هایی چون بوی زننده ناشی از تجزیه باکتریایی و تشکیل کف همراه است.
سمی بودن این گونه جلبکها هنوز نامعلوم است.
هر چند سم جلبک کوکلودینیم موجب مرگ صدف های خوراکی می شود ولی تماس فیزیکی انسان با این جلبک منجر به آزاد سازی این سم نمی گردد.
رشد و تکثیر این فیتوپلانکتون سبب مصرف زیاد اکسیژن محلول در آب شده و در نتیجه مرگ و میر ماهی‌ها را سبب می شود.
جلبک ها رنگدانه هایی به رنگ صورتی، قرمز یا سبز دارند که در رشد زیاد آنها، آب رنگی به نظر می رسد.
جلبک‌هایی با رنگدانه قرمز، گونه ای از جلبکها هستند.
هر جلبکی به رنگ قرمز الزاما باپدیده شکوفایی جلبکی همراه نیست .
همچنین هر شکوفایی جلبکی الزاما همراه پدیده کشنده قرمز نیست.
به این جهت نام “شکوفایی جلبکی” بعنوان توصیفی علمی از این پدیده بکار می رود.
بروز شکوفایی جلبکی پدیده‌ای است طبیعی که به صورت کوتاه مدت در مدخل رودخانه ها؛ دریا و آب های شیرین با تجمع جلبک در آب رخ می‌دهد. جلبک‌های فوق عمدتا گیاهان تک سلولی موسوم به فیتوپلانکتون هستند که قادرند اتصالات فشرده وقابل دیدی ایجاد نمایند.
غالب فیتوپلانکتون‌ها دارای پیگمنت های فتوسنتتیک هستند که از رنگ سبز به قهوه ای و قرمز متغیرند.
در اثر شکوفایی جلبکی اکسیژن محلول در آب محیط کاهش یافته و در این شرایط موجودات آبزی قادر به ادامه حیات نیستند.
از طرفی جلبک های سمی قادر به تولید بیوتوکسین هستند ؛ مستقیما به موجودات آبزی آسیب می رسانند و در برخی از شرایط، سبب مرگ آنان می شود.
سموم حاصل از شکوفایی جلبکی قادر است بر روی پوست افراد هنگام شنا و با مصرف ماهیان آلوده تاثیر نامطلوبی بر سلامت انسان بگذارد.
