پروتکل اینترنت (IP) یک پروتکل یا مجموعه ای از قوانین برای مسیریابی و آدرس دهی بسته های داده است تا بتواند از طریق شبکه ها حرکت کرده و به مقصد درست برسد.

پیمایش داده ها در اینترنت به قطعات کوچکتر تقسیم می شود که بسته نامیده می شوند. اطلاعات IP به هر بسته پیوست شده است ، و این اطلاعات به روترها کمک می کند تا بسته ها را در مکان مناسب ارسال کنند.

به هر دستگاه یا دامنه ای که به اینترنت متصل شود ، یک آدرس IP اختصاص داده می شود و همانطور که بسته ها به آدرس IP متصل به آنها هدایت می شوند ، داده ها در جایی که مورد نیاز است ، می رسند.

بسته ها هنگامی که به مقصد می رسند ، بسته به اینکه از پروتکل Transport در ترکیب با IP استفاده می شود ، به طور متفاوتی اداره می شوند. متداول ترین پروتکل های Transport ، TCP و UDP هستند.

پروتکل شبکه چیست؟

در شبکه ، یک پروتکل یک روش استاندارد برای انجام اقدامات خاص و قالب بندی داده ها است به طوری که دو یا چند دستگاه قادر به برقراری ارتباط و درک یکدیگر هستند.

برای درک اینکه چرا پروتکل ها لازم هستند ، مراحل ارسال نامه را در نظر بگیرید. آدرس ها به ترتیب زیر روی پاکت نامه نوشته شده اند: نام ، آدرس خیابان ، شهر ، ایالت و کد پستی.

اگر یک پاکت نامه به صندوق پستی ریخته شود که ابتدا کد پستی آن نوشته شده است ، پس از آن آدرس خیابان ، به دنبال آن دولت و غیره ، اداره پست آن را تحویل نمی دهد. برای کارکردن سیستم پستی یک پروتکل توافق شده برای نوشتن آدرس وجود دارد.

به همین ترتیب ، تمام بسته های داده IP باید اطلاعات خاصی را به ترتیب مشخص ارائه دهند و کلیه آدرس های IP از یک قالب استاندارد پیروی می کنند.

ip address چیست و چگونه کار میکند؟

آدرس IP یک شناسه منحصر به فرد است که به یک دستگاه یا دامنه متصل به اینترنت اختصاص داده شده است. هر آدرس IP یک سری کاراکتر است ، مانند “۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱”. از طریق DNS ، که نام دامنه های قابل خواندن توسط انسان را به آدرس های IP ترجمه می کنند ، کاربران می توانند بدون به خاطر سپردن این مجموعه پیچیده از کاراکترها ، به وب سایت ها دسترسی پیدا کنند.

هر بسته IP هم حاوی آدرس IP دستگاه یا دامنه ارسال کننده بسته و هم آدرس IP گیرنده مورد نظر است ، دقیقاً مانند این که هم آدرس مقصد و هم آدرس برگشت (مبدا) در یک نامه وجود دارد.