زبان چینی چیست؟

چینی[c] (中文؛ Zhōngwén،[d] مخصوصاً برای زبان نوشتاری) هر یک از گروه زبان‌هایی است که به طور بومی توسط اکثریت قومی چینی هان و بسیاری از گروه‌های قومی اقلیت در چین بزرگ صحبت می‌شود. حدود ۱٫۳ میلیارد نفر (یا تقریباً ۱۶٪ از جمعیت جهان) به عنوان زبان اصلی خود به انواع مختلف چینی صحبت می کنند.

زبان های چینی شاخه سینیتی از خانواده زبان های چینی- تبتی را تشکیل می دهند. انواع گفتاری زبان چینی معمولاً توسط افراد بومی به عنوان گونه هایی از یک زبان واحد در نظر گرفته می شود. با این حال، عدم درک متقابل آنها به این معنی است که آنها گاهی اوقات به عنوان زبان های جداگانه در یک خانواده در نظر گرفته می شوند. بررسی روابط تاریخی بین انواع زبان چینی ادامه دارد. در حال حاضر، اکثر طبقه‌بندی‌ها ۷ تا ۱۳ گروه منطقه‌ای اصلی را بر اساس پیشرفت‌های آوایی چینی میانه نشان می‌دهند که بیشترین صحبت از آن‌ها ماندارین است (با حدود ۸۰۰ میلیون سخنران یا ۶۶%)، و پس از آن Min (75 میلیون، به عنوان مثال، مین جنوبی) است. وو (۷۴ میلیون، به عنوان مثال شانگهای)، و یو (۶۸ میلیون، به عنوان مثال کانتونی).این شاخه ها برای یکدیگر نامفهوم هستند و بسیاری از زیرگروه های آنها با گونه های دیگر در همان شاخه نامفهوم هستند (مثلاً Southern Min). با این حال، مناطق انتقالی وجود دارد که در آن گونه‌هایی از شاخه‌های مختلف ویژگی‌های کافی برای درک محدود را به اشتراک می‌گذارند، از جمله نیو شیانگ با ماندارین جنوب غربی، ژوانژو وو با ماندارین یانگ تسه پایین، جین با ماندارین دشت مرکزی و گویش‌های متفاوت هاکا با گان (اگرچه اینها با جریان اصلی هاکا قابل درک نیستند). همه انواع چینی حداقل تا حدی تونال هستند و تا حد زیادی تحلیلی هستند.

قدیمی ترین سوابق مکتوب چینی، کتیبه های استخوان اوراکل دوران سلسله شانگ است که می تواند به ۱۲۵۰ سال قبل از میلاد برگردد. دسته بندی های آوایی چینی قدیم را می توان از قافیه های شعر کهن بازسازی کرد. در طول دوره سلسله های شمالی و جنوبی، چینی میانه چندین تغییر صدا را تجربه کرد و به دنبال جدایی طولانی جغرافیایی و سیاسی به چندین گونه تقسیم شد. Qieyun، یک فرهنگ لغت ریم، مصالحه ای را بین تلفظ های مناطق مختلف ثبت کرده است. دربارهای سلطنتی سلسله‌های مینگ و کینگ اولیه با استفاده از زبان کوئینه (گوآنهوا) بر اساس گویش نانجینگ ماندارین یانگ تسه پایین کار می‌کردند. چینی استاندارد (استاندارد ماندارین)، بر اساس گویش پکنی ماندارین، در دهه ۱۹۳۰ پذیرفته شد و اکنون زبان رسمی جمهوری خلق چین و جمهوری چین (تایوان)، یکی از چهار زبان رسمی سنگاپور است. و یکی از شش زبان رسمی سازمان ملل متحد است. شکل نوشتاری، با استفاده از لوگوگرام‌هایی که به حروف چینی معروف هستند، توسط گویندگان باسواد گویش‌هایی که متقابلاً نامفهوم هستند به اشتراک گذاشته می‌شود. از دهه ۱۹۵۰، نویسه‌های چینی ساده شده برای استفاده توسط دولت جمهوری خلق چین تبلیغ می‌شوند، در حالی که سنگاپور رسما نویسه‌های ساده شده را در سال ۱۹۷۶ پذیرفته است. نویسه‌های سنتی همچنان در تایوان، هنگ‌کنگ، ماکائو و سایر کشورهایی که در خارج از کشور قابل توجه هستند استفاده می‌شود. جوامع چینی زبان مانند مالزی (که اگرچه در دهه ۱۹۸۰ از نویسه های ساده شده به عنوان استاندارد واقعی استفاده کردند، اما نویسه های سنتی هنوز در استفاده گسترده باقی می مانند).

طبقه بندی:

زبان شناسان همه گونه های زبان چینی را به عنوان بخشی از خانواده زبان های چینی- تبتی، همراه با زبان های برمه ای، تبتی و بسیاری دیگر که در هیمالیا و توده آسیای جنوب شرقی صحبت می شوند، طبقه بندی می کنند. اگرچه این رابطه برای اولین بار در اوایل قرن ۱۹ مطرح شد و اکنون به طور گسترده پذیرفته شده است، بازسازی چینی-تبتی بسیار کمتر از خانواده هایی مانند هند و اروپایی یا استرالیایی توسعه یافته است. دشواری ها شامل تنوع زیاد زبان ها، عدم عطف در بسیاری از آنها و تأثیرات تماس زبانی است. علاوه بر این، بسیاری از زبان‌های کوچک‌تر در مناطق کوهستانی صحبت می‌شوند که دسترسی به آنها دشوار است و اغلب مناطق مرزی حساس نیز هستند. بدون بازسازی ایمن از پیش چینی-تبتی، ساختار سطح بالاتر خانواده نامشخص است. معمولاً انشعاب سطح بالا به زبان‌های چینی و تبتی-برمانی فرض می‌شود، اما به طور قانع‌کننده نشان داده نشده است.

تاریخچه:

اولین سوابق مکتوب بیش از ۳۰۰۰ سال پیش در زمان سلسله شانگ ظاهر شد. همانطور که زبان در این دوره تکامل یافت، انواع مختلف محلی به طور متقابل نامفهوم شدند. در واکنش، دولت های مرکزی بارها به دنبال انتشار یک استاندارد واحد بوده اند.

پس از اعمال روش مقایسه زبانی در پایگاه داده‌های زبان‌شناختی تطبیقی که توسط لورن ساگارت در سال ۲۰۱۹ برای شناسایی مطابقت‌های صوتی و ایجاد همزادگان ایجاد شد، از روش‌های فیلوژنتیک برای استنباط روابط بین این زبان‌ها و تخمین سن منشأ و موطن آنها استفاده می‌شود.

چینی قدیم و میانه:

اولین نمونه‌های چینی (چینی قدیم) کتیبه‌های پیشگویی بر روی استخوان‌های اوراکل مربوط به حدود ۱۲۵۰ سال قبل از میلاد در اواخر سلسله شانگ است.مرحله تأیید شده بعدی از کتیبه‌هایی بر روی آثار برنزی دوره ژو غربی (۱۰۴۶–۷۷۱ ق. م.)، کلاسیک شعر و بخش‌هایی از کتاب اسناد و آی چینگ بود.محققان تلاش کرده‌اند تا با مقایسه انواع بعدی زبان چینی با قافیه کلاسیک شعر و عناصر آوایی که در اکثر حروف چینی یافت می‌شوند، واج‌شناسی چینی قدیم را بازسازی کنند. اگرچه بسیاری از جزئیات دقیق هنوز نامشخص هستند، اکثر محققان موافقند که چینی قدیم از نظر عدم وجود بازتاب‌های بازتابی و کامی، اما داشتن خوشه‌های همخوان اولیه و داشتن بینی‌ها و مایعات بی‌صدا با چینی میانه متفاوت است.بیشتر بازسازی‌های اخیر همچنین یک زبان آتونال را با خوشه‌های همخوان در انتهای هجا توصیف می‌کنند که به تمایز لحن در چینی میانه تبدیل می‌شود. چندین پسوند اشتقاقی نیز شناسایی شده است، اما زبان فاقد عطف است و روابط دستوری را با استفاده از ترتیب کلمات و ذرات دستوری نشان می دهد. چینی میانه زبانی بود که در طول سلسله های شمالی و جنوبی و سلسله های سوئی، تانگ و سونگ (قرن های ششم تا دهم میلادی) استفاده می شد. می توان آن را به یک دوره اولیه، که توسط کتاب ریم Qieyun (601 بعد از میلاد) منعکس شده، و یک دوره متأخر در قرن ۱۰، که توسط جداول قافیه مانند Yunjing که توسط زبان شناسان چینی باستان به عنوان راهنمای سیستم Qieyun ساخته شده، منعکس شده، تقسیم کرد. این آثار مقوله‌های واج‌شناختی را تعریف می‌کنند، اما با اشاره‌ای اندک به اینکه چه صداهایی را نشان می‌دهند. زبان شناسان این صداها را با مقایسه دسته ها با تلفظ در انواع مدرن چینی، کلمات چینی وام گرفته شده در ژاپنی، ویتنامی و کره ای و شواهد رونویسی شناسایی کرده اند.سیستم به دست آمده بسیار پیچیده است، با تعداد زیادی صامت و مصوت، اما احتمالاً همه آنها در هیچ گویش واحدی متمایز نیستند. اکثر زبان شناسان اکنون بر این باورند که این سیستم دیاسیستمی را در بر می گیرد که استانداردهای شمالی و جنوبی قرن ششم را برای خواندن آثار کلاسیک در بر می گیرد.

اشکال کلاسیک و ادبی:

رابطه بین چینی گفتاری و نوشتاری نسبتاً پیچیده است (“diglossia”). انواع گفتاری آن با سرعت های متفاوتی تکامل یافته است، در حالی که خود چینی نوشتاری بسیار کمتر تغییر کرده است. ادبیات کلاسیک چین در دوره بهار و پاییز آغاز شد.

ظهور لهجه های شمالی:

پس از سقوط سلسله سانگ شمالی و پس از آن سلطنت سلسله‌های جین (جورچن) و یوان (مغول) در شمال چین، یک گفتار رایج (که اکنون ماندارین قدیمی نامیده می‌شود) بر اساس لهجه‌های دشت چین شمالی در اطراف پایتخت توسعه یافت. Zhongyuan Yinyun)1324( فرهنگ لغتی بود که قراردادهای قافیه فرم جدید sanqu را در این زبان مدون کرد. این فرهنگ لغت همراه با منگو زییون کمی متأخر، زبانی را با بسیاری از ویژگی‌های گویش‌های ماندارین مدرن توصیف می‌کند. تا اوایل قرن بیستم، اکثر مردم چین فقط به انواع محلی خود صحبت می کردند. بنابراین، به عنوان یک اقدام عملی، مقامات سلسله‌های مینگ و چینگ اداره امپراتوری را با استفاده از زبان مشترک مبتنی بر گونه‌های ماندارین، معروف به Guānhuà (官话/官話، به معنای واقعی کلمه “زبان مقامات”) انجام دادند. در بیشتر این دوره، این زبان یک کوینی بود که بر اساس لهجه های رایج در منطقه نانجینگ تکلم می شد، اگرچه با هیچ گویش واحدی یکسان نبود. در اواسط قرن نوزدهم، گویش پکن غالب شده بود و برای هرگونه تجارت با دربار امپراتوری ضروری بود. در دهه ۱۹۳۰، یک زبان ملی استاندارد، Guóyǔ (国语/國語؛ “زبان ملی”) پذیرفته شد. پس از اختلافات زیاد بین طرفداران لهجه های شمالی و جنوبی و تلاشی نافرجام برای تلفظ مصنوعی، کمیسیون ملی وحدت زبان سرانجام در سال ۱۹۳۲ بر روی گویش پکن مستقر شد. جمهوری خلق که در سال ۱۹۴۹ تأسیس شد این استاندارد را حفظ کرد اما نام آن را pǔtōnghuà (普/通通) تغییر داد. ؛ «گفتار مشترک»).زبان ملی اکنون در آموزش، رسانه ها و موقعیت های رسمی در سرزمین اصلی چین و تایوان استفاده می شود. به دلیل تاریخ استعماری و زبانی آنها، زبان مورد استفاده در آموزش، رسانه، گفتار رسمی و زندگی روزمره در هنگ کنگ و ماکائو، زبان محلی کانتونی است، اگرچه زبان استاندارد، ماندارین، بسیار تأثیرگذار شده است و در مدارس تدریس می شود.

انواع:

جری نورمن تخمین زد که صدها نوع چینی غیرقابل درک متقابل وجود دارد. این گونه‌ها یک پیوستار گویش را تشکیل می‌دهند، که در آن تفاوت‌ها در گفتار عموماً با افزایش فاصله‌ها آشکارتر می‌شوند، اگرچه نرخ تغییر بسیار متفاوت است.به طور کلی، کوهستانی چین جنوبی تنوع زبانی بیشتری نسبت به دشت شمال چین دارد. در بخش‌هایی از جنوب چین، گویش یک شهر بزرگ ممکن است فقط برای همسایگان نزدیک قابل درک باشد. به عنوان مثال، ووژو حدود ۱۹۰ کیلومتر (۱۲۰ مایل) در بالادست گوانگژو قرار دارد، اما گونه یویی که در آنجا صحبت می شود بیشتر شبیه به گوانگژو است تا تایشان، در ۹۵ کیلومتری (۶۰ مایل) جنوب غربی گوانگژو و توسط چندین رودخانه از آن جدا شده است. در بخش‌هایی از فوجیان، گفتار شهرستان‌ها یا حتی روستاهای همسایه ممکن است متقابلاً نامفهوم باشد. تا اواخر قرن بیستم، مهاجران چینی به آسیای جنوب شرقی و آمریکای شمالی از مناطق ساحلی جنوب شرقی می آمدند، جایی که گویش های مین، هاکا و یوئه صحبت می شود.اکثریت قریب به اتفاق مهاجران چینی به آمریکای شمالی تا اواسط قرن بیستم به گویش تایشان صحبت می‌کردند که از یک منطقه ساحلی کوچک در جنوب غربی گوانگژو بود.

گروه‌های گویش چینی در سرزمین اصلی چین و تایوان بر اساس اطلس زبان چین

چینی استاندارد:

چینی استاندارد، که اغلب ماندارین نامیده می شود، زبان استاندارد رسمی چین، زبان رسمی رسمی تایوان، و یکی از چهار زبان رسمی سنگاپور است (که در آن “Huáyŭ” 华语/華語 یا چینی نامیده می شود). چینی استاندارد بر اساس گویش پکنی است، گویش ماندارین که در پکن صحبت می شود. دولت‌های چین و تایوان در نظر دارند گویشوران همه انواع گفتار چینی از آن به عنوان زبان مشترک ارتباطی استفاده کنند. بنابراین در سازمان های دولتی، رسانه ها و به عنوان زبان آموزشی در مدارس استفاده می شود. در چین و تایوان، diglossia یک ویژگی رایج بوده است. برای مثال، علاوه بر چینی استاندارد، ساکنان شانگهای ممکن است شانگهای صحبت کنند. و اگر در جای دیگری بزرگ شده باشند، احتمالاً به گویش خاص آن منطقه نیز مسلط هستند. یک بومی گوانگژو ممکن است به دو زبان کانتونی و چینی استاندارد صحبت کند. علاوه بر ماندارین، اکثر تایوانی‌ها به تایوانی هوکین (معمولاً «تایوانی» 台語، هاکا یا یک زبان استرالیایی صحبت می‌کنند. یک تایوانی معمولاً ممکن است تلفظ‌ها، عبارات و کلمات را از ماندارین و سایر زبان‌های تایوانی مخلوط کند و این مخلوط در گفتار روزانه یا غیررسمی عادی در نظر گرفته می‌شود. به دلیل پیوندهای فرهنگی سنتی آنها با استان گوانگدونگ و تاریخ های استعماری، کانتونی به عنوان نوع استاندارد چینی در هنگ کنگ و ماکائو استفاده می شود.

به همین دلیل پردیس‌فناوری‌کیش (کیش‌تک) به برگزاری دوره‌ آموزشی زبان‌ چینی نموده است .

شما می‌توانید در هر کجای این جهان خاکی باشید از آموزش‌ زبان‌ چینی با تکنیک‌های جدید و مدرن در این حوزه بهره‌مند شوید

و برای آزمون‌های بین‌المللی و مهاجرت‌های کاری و تحصیلی آماده شوید .