فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT)

Information and communications technology (ICT) (فناوری اطلاعات و ارتباطات):

فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) اصطلاحی توسعه‌یافته برای فناوری اطلاعات (IT) است که بر نقش ارتباطات یکپارچه و یکپارچه‌سازی ارتباطات راه دور (خطوط تلفن و سیگنال‌های بی‌سیم) و رایانه‌ها و همچنین نرم‌افزارهای سازمانی ضروری، میان‌افزار تأکید می‌کند. ذخیره سازی و سمعی و بصری، که به کاربران امکان دسترسی، ذخیره، انتقال، درک و دستکاری اطلاعات را می دهد.

فناوری اطلاعات و ارتباطات همچنین برای اشاره به همگرایی شبکه‌های صوتی و تصویری و تلفن با شبکه‌های رایانه‌ای از طریق یک سیستم کابل‌کشی یا پیوند استفاده می‌شود. انگیزه های اقتصادی زیادی برای ادغام شبکه های تلفن با سیستم شبکه کامپیوتری با استفاده از یک سیستم واحد کابل کشی، توزیع سیگنال و مدیریت وجود دارد. فناوری اطلاعات و ارتباطات یک اصطلاح کلی است که شامل هر وسیله ارتباطی شامل رادیو، تلویزیون، تلفن‌های همراه، سخت‌افزار رایانه و شبکه، سیستم‌های ماهواره‌ای و غیره و همچنین خدمات و وسایل مختلف همراه با آن‌ها مانند ویدئو کنفرانس و آموزش از راه دور می‌شود. فناوری اطلاعات و ارتباطات همچنین شامل فناوری آنالوگ، مانند ارتباطات کاغذی، و هر حالتی است که ارتباطات را انتقال می دهد.

ICT یک موضوع گسترده است و مفاهیم در حال تکامل هستند.هر محصولی را پوشش می دهد که اطلاعات را به صورت الکترونیکی به شکل دیجیتال ذخیره، بازیابی، دستکاری، انتقال یا دریافت می کند (به عنوان مثال، رایانه های شخصی از جمله گوشی های هوشمند، تلویزیون دیجیتال، ایمیل، یا روبات). چارچوب مهارت‌ها برای عصر اطلاعات یکی از مدل‌های متعدد برای توصیف و مدیریت شایستگی‌ها برای متخصصان فناوری اطلاعات و ارتباطات در قرن بیست و یکم است.

علم اشتقاق لغات (Etymology):

عبارت «فناوری اطلاعات و ارتباطات» از دهه ۱۹۸۰ توسط محققان دانشگاهی مورد استفاده قرار گرفت. مخفف “ICT” پس از استفاده از آن در گزارشی به دولت بریتانیا توسط دنیس استیونسون در سال ۱۹۹۷، و سپس در برنامه درسی ملی تجدید نظر شده برای انگلستان، ولز و ایرلند شمالی در سال ۲۰۰۰ رایج شد. با این حال، در سال ۲۰۱۲، انجمن سلطنتی توصیه کرد که استفاده از اصطلاح “ICT” باید در مدارس بریتانیا متوقف شود “زیرا مفاهیم منفی زیادی را به خود جلب کرده است”. از سال ۲۰۱۴، برنامه درسی ملی از کلمه محاسبات استفاده کرده است که نشان دهنده اضافه شدن برنامه نویسی کامپیوتری به برنامه درسی است.

انواع این عبارت در سراسر جهان گسترش یافته است. سازمان ملل متحد «گروه ویژه فناوری اطلاعات و ارتباطات سازمان ملل» و «دفتر فناوری اطلاعات و ارتباطات» داخلی ایجاد کرده است.

کسب درآمد(Monetisation):

پولی که برای فناوری اطلاعات در سرتاسر جهان خرج شده است در سال ۲۰۱۷ به ۳٫۸ تریلیون دلار آمریکا تخمین زده شده است و از سال ۲۰۰۹ تاکنون کمتر از ۵ درصد در سال رشد داشته است. برآورد رشد کل ICT در سال ۲۰۱۸، ۵ درصد است. انتظار می‌رود بیشترین رشد ۱۶ درصدی در حوزه فناوری‌های جدید (IoT، Robotics، AR/VR، و AI) باشد.

بودجه IT دولت فدرال ایالات متحده در سال ۲۰۱۴ نزدیک به ۸۲ میلیارد دلار بود.هزینه های فناوری اطلاعات، به عنوان درصدی از درآمد شرکت، از سال ۲۰۰۲ تا کنون ۵۰ درصد افزایش یافته است که بر بودجه فناوری اطلاعات فشار وارد کرده است. وقتی به بودجه‌های فعلی شرکت‌های فناوری اطلاعات نگاه می‌کنیم، ۷۵ درصد هزینه‌های مکرر هستند که برای «روشن نگه‌داشتن چراغ‌ها» در بخش فناوری اطلاعات استفاده می‌شوند، و ۲۵ درصد هزینه طرح‌های جدید برای توسعه فناوری است.

میانگین بودجه IT دارای تفکیک زیر است:

۳۱% هزینه پرسنل (داخلی)
۲۹% هزینه های نرم افزار (خرید/خرید)
۲۶% هزینه های سخت افزاری (دسته خارجی/خرید)
۱۴ درصد هزینه های ارائه دهندگان خدمات خارجی (خارجی/خدمات).
تخمین پولی که باید در سال ۲۰۲۲ خرج شود کمی بیش از ۶ تریلیون دلار است.

ظرفیت فناوری(Technological capacity):

ظرفیت تکنولوژیکی جهان برای ذخیره اطلاعات از ۲٫۶ (بهترین فشرده) اگزابایت در سال ۱۹۸۶ به ۱۵٫۸ در سال ۱۹۹۳، بیش از ۵۴٫۵ در سال ۲۰۰۰، و به ۲۹۵ (بهترین فشرده) اگزابایت در سال ۲۰۰۷ و حدود ۵ در ۱۲۰۱ [۱۲۰۱] زتا افزایش یافت. این اطلاعات معادل ۱٫۲۵ پشته CD-ROM از زمین تا ماه در سال ۲۰۰۷ و معادل ۴۵۰۰ پشته کتاب چاپی از زمین تا خورشید در سال ۲۰۱۴ است. ظرفیت فناوری جهان برای دریافت اطلاعات از طریق یک طرفه شبکه های پخش ۴۳۲ اگزابایت (بهینه فشرده) اطلاعات در سال ۱۹۸۶، ۷۱۵ اگزابایت (فشرده شده بهینه) در سال ۱۹۹۳، ۱٫۲ (بهینه فشرده) زتابایت در سال ۲۰۰۰ و ۱٫۹ زتابایت در سال ۲۰۰۷ بود. ظرفیت موثر جهان برای تبادل اطلاعات از طریق شبکه‌های مخابراتی دو طرفه، ۲۸۱ پتابایت اطلاعات (بهینه فشرده) در سال ۱۹۸۶، ۴۷۱ پتابایت در سال ۱۹۹۳، ۲٫۲ (بهینه فشرده) اگزابایت در سال ۲۰۰۰، ۶۵ (بهینه فشرده شده در ۷۰،۲۰) بود. و حدود ۱۰۰ اگزابایت در سال ۲۰۱۴٫ظرفیت فن آوری جهان برای محاسبه اطلاعات با رایانه های همه منظوره هدایت شده توسط انسان از ۳٫۰ × ۱۰^۸ MIPS در سال ۱۹۸۶ به ۶٫۴ x 10^12 MIPS در سال ۲۰۰۷ افزایش یافت.

شاخص توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات(ICT Development Index):

شاخص توسعه ICT سطح استفاده و دسترسی ICT را در کشورهای مختلف در سراسر جهان رتبه بندی و مقایسه می کند.در سال ۲۰۱۴ ITU (اتحادیه بین المللی مخابرات) آخرین رتبه بندی IDI را منتشر کرد که دانمارک در رتبه اول قرار گرفت و پس از آن کره جنوبی قرار گرفت. ۳۰ کشور برتر در این رتبه بندی شامل اکثر کشورهای با درآمد بالا می شود که کیفیت زندگی آنها بالاتر از حد متوسط است که شامل کشورهایی از اروپا و سایر مناطق مانند “استرالیا، بحرین، کانادا، ژاپن، ماکائو (چین)، نیوزلند، سنگاپور و ایالات متحده؛ تقریباً همه کشورهای مورد بررسی رتبه IDI خود را در سال جاری بهبود دادند

فرآیند WSIS و اهداف توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات:

در۲۱ دسامبر ۲۰۰۱، مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه ۵۶/۱۸۳ را تصویب کرد و برگزاری اجلاس جهانی در مورد جامعه اطلاعاتی (WSIS) را برای بحث در مورد فرصت ها و چالش های پیش روی جامعه اطلاعاتی امروز تایید کرد.بر اساس این قطعنامه، مجمع عمومی اجلاس را به هدف بیانیه هزاره سازمان ملل متحد برای اجرای فناوری اطلاعات و ارتباطات برای دستیابی به اهداف توسعه هزاره مرتبط کرد. همچنین بر رویکرد چندجانبه برای دستیابی به این اهداف، با استفاده از همه ذینفعان از جمله جامعه مدنی و بخش خصوصی، علاوه بر دولت ها، تاکید کرد. برای کمک به تثبیت و گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات در هر بخش قابل سکونت در جهان، ۲۰۱۵ آخرین مهلت برای دستیابی به اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد (MDGs) است که رهبران جهانی در سال ۲۰۰۰ بر سر آن توافق کردند.

در آموزش :

شواهدی وجود دارد که برای مؤثر بودن در آموزش، ICT باید به طور کامل در آموزش ادغام شود. به طور خاص، هنگام آموزش سواد و ریاضی، استفاده از ICT در ترکیب با Writing to Learn نتایج بهتری نسبت به روش های سنتی به تنهایی یا ICT به تنهایی ایجاد می کند.سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو)، بخشی از سازمان ملل متحد، ادغام ICT را در آموزش به عنوان بخشی از تلاش های خود برای تضمین برابری و دسترسی به آموزش قرار داده است. مطلب زیر که مستقیماً از یک نشریه یونسکو در زمینه ICT آموزشی گرفته شده است، موضع این سازمان را در مورد این ابتکار توضیح می دهد. فناوری اطلاعات و ارتباطات می تواند به دسترسی همگانی به آموزش، برابری در آموزش، ارائه یادگیری و تدریس با کیفیت، توسعه حرفه ای معلمان و مدیریت آموزش، حکمرانی و مدیریت کارآمدتر کمک کند. یونسکو رویکردی کل نگر و جامع را برای ترویج فناوری اطلاعات و ارتباطات در آموزش در پیش گرفته است. دسترسی، گنجاندن و کیفیت از جمله چالش‌های اصلی هستند که می‌توانند به آنها رسیدگی کنند. پلتفرم بین بخشی سازمان برای فناوری اطلاعات و ارتباطات در آموزش و پرورش بر روی این موضوعات از طریق کار مشترک سه بخش از آن متمرکز است: ارتباطات و اطلاعات، آموزش و علم. لپ‌تاپ‌های OLPC در مدرسه در روانداعلی‌رغم قدرت رایانه‌ها در بهبود و اصلاح شیوه‌های تدریس و یادگیری، اجرای نادرست موضوعی گسترده و فراتر از دسترس افزایش بودجه و پیشرفت‌های فناوری است و شواهد کمی مبنی بر اینکه معلمان و معلمان به درستی ICT را در یادگیری روزمره ادغام می‌کنند، است. موانع درونی مانند اعتقاد به شیوه‌های آموزشی سنتی‌تر و نگرش‌های فردی نسبت به رایانه در آموزش و همچنین راحتی معلمان با رایانه و توانایی آنها در استفاده از همه آنها منجر به اثربخشی متفاوت در ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات در کلاس می‌شود.

آموزش سیار برای پناهندگان:

محیط مدرسه نقش مهمی در تسهیل یادگیری زبان دارد. با این حال، موانع زبان و سواد، موانعی هستند که پناهندگان را از دسترسی و حضور در مدرسه، به‌ویژه خارج از اردوگاه، باز می‌دارد. برنامه های آموزش زبان به کمک موبایل ابزارهای کلیدی برای یادگیری زبان هستند. راه حل های تلفن همراه می توانند از چالش های زبان و سواد پناهندگان در سه حوزه اصلی پشتیبانی کنند: توسعه سواد، یادگیری زبان های خارجی و ترجمه. فن آوری تلفن همراه مرتبط است زیرا شیوه های ارتباطی یک دارایی کلیدی برای پناهندگان و مهاجران است زیرا آنها خود را در یک زبان جدید و یک جامعه جدید غوطه ور می کنند. فعالیت‌های یادگیری زبان سیار که به خوبی طراحی شده‌اند، پناهندگان را با فرهنگ‌های اصلی مرتبط می‌کند و به آنها کمک می‌کند در زمینه‌های معتبر یاد بگیرند.

پیشرفت در طول قرن:

در اوایل قرن بیست و یکم توسعه سریع خدمات فناوری اطلاعات و ارتباطات و وسایل الکترونیکی رخ داد که در آن سرورهای اینترنتی با ضریب ۱۰۰۰ تا ۳۹۵ میلیون ضرب شدند و همچنان در حال افزایش هستند. این افزایش را می توان با قانون مور توضیح داد، که بیان می کند، توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات هر سال بین ۱۶ تا ۲۰ درصد افزایش می یابد، بنابراین تعداد آن هر چهار تا پنج سال دو برابر می شود. در کنار این توسعه و سرمایه گذاری های زیاد در افزایش تقاضا برای محصولات با قابلیت ICT، تأثیر زیست محیطی بالایی نیز به همراه داشت. توسعه نرم‌افزار و سخت‌افزار و همچنین تولید در سال ۲۰۰۸ باعث انتشار همان مقدار CO2 در سفرهای هوایی جهانی شده است. دو جنبه ICT وجود دارد، احتمالات مثبت محیطی و سمت سایه. از جنبه مثبت، مطالعات ثابت کردند که به عنوان مثال در کشورهای OECD کاهش ۰٫۲۳۵٪ مصرف انرژی ناشی از افزایش سرمایه ICT به میزان ۱٪ است.از طرف دیگر، هرچه دیجیتالی شدن بیشتر اتفاق بیفتد، انرژی بیشتری مصرف می شود، به این معنی که برای کشورهای OECD افزایش ۱ درصدی کاربران اینترنت باعث افزایش ۰٫۰۲۶ درصدی مصرف برق سرانه می شود و برای کشورهای نوظهور این تأثیر بیش از ۴ برابر بیشتر است. . در حال حاضر پیش‌بینی‌های علمی افزایشی را تا ۳۰۷۰۰ تراوات ساعت در سال ۲۰۳۰ نشان می‌دهند که ۲۰ برابر بیشتر از سال ۲۰۱۰ است.

پیامد:

برای مقابله با مسائل زیست محیطی فناوری اطلاعات و ارتباطات، کمیسیون اتحادیه اروپا نظارت و گزارش مناسبی از انتشار گازهای گلخانه ای پلت فرم ها، کشورها و زیرساخت های مختلف فناوری اطلاعات و ارتباطات را برنامه ریزی می کند. علاوه بر این، ایجاد هنجارهای بین‌المللی برای گزارش‌دهی و انطباق، برای تقویت شفافیت در این بخش ترویج می‌شود. علاوه بر این، دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که سرمایه‌گذاری‌های بیشتری در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات برای بهره‌برداری از پتانسیل‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات برای کاهش انتشار CO2 به طور کلی، و اجرای هماهنگی مؤثرتر سیاست‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات، انرژی و رشد انجام دهند. در نتیجه، اعمال اصل قضیه کواز منطقی است. توصیه می‌کند در آنجا سرمایه‌گذاری شود، جایی که هزینه‌های اجتنابی حاشیه‌ای انتشار گازهای گلخانه‌ای کمترین است، بنابراین در کشورهای در حال توسعه با استانداردها و سیاست‌های فناوری نسبتاً پایین‌تر به عنوان کشورهای با فناوری پیشرفته. با این اقدامات، فناوری اطلاعات و ارتباطات می تواند با تسهیل ارتباطات و زیرساخت ها، آسیب های زیست محیطی ناشی از رشد اقتصادی و مصرف انرژی را کاهش دهد.